Μήπως;

Ένα άγγιγμα….μια αγκαλιά…μια συγγνώμη….ένα κοίταγμα στα μάτια…….ένα μπραβο….μια έκπληξη…..

Πόσα από αυτά κάνουμε σε ένα άτομο που λέμε ότι αγαπάμε?Και πόσα από αυτά κάνουμε στις  λεγόμενες ‘’δύσκολες στιγμές’’?Ποιες είναι οι ‘’δύσκολες ‘’ στιγμές?Μα φυσικά οι στιγμές που θα πρέπει να πάμε κόντρα στον εγωισμό μας…..οι στιγμές που θα πρέπει να ‘’μπούμε στα παπούτσια’’ του/της συντρόφου μας….Και για πόσα θα μετανιώναμε αν ξαφνικά το άτομο που αγαπάμε πάθαινε κάτι και το χάναμε….Ακραίο?Αληθινό όμως και μη αναστρέψιμο….

Γιατί πλέον έχουμε μάθει να εκφράζουμε συναισθήματα χωρίς να αγγίζουμε τον αλλον….Να του μιλάμε χωρίς καν να τον κοιτάμε στα μάτια….Να πέφτουμε για ύπνο ή να πηγαίνουμε στις δουλειές μας τσακωμένοι λες και κανένας μας προεξοφλεί ότι όταν ξυπνήσουμε ή επιστρέψουμε στο σπίτι όλα θα είναι κατάλληλα για να τα βρούμε….

Γινόμαστε οι καλύτεροι κριτές σε ότι και να κάνει χωρίς να σκεφτούμε αν όσες φορές τον έχουμε κρίνει άσχημα  τόσες φορές τον έχουμε επιβραβεύσει….

Μιλάμε σε άλλους και παραπονιόμαστε λες και εκείνοι ξέρουν τον άνθρωπό μας  για να μπορέσουν να μας συμβουλεύσουν σωστά….και όμως δεν κάνουμε το πιο εύκολο….να τον πιάσουμε να μιλήσουμε μαζί του….

Απασχολούμε το μυαλό μας την φαντασία μας για ένα σωρό άλλα πράγματα και όχι για να τον ξαφνιάσουμε…να κάνουμε μια έκπηξη….

Τσακωνόμαστε και μοναδικό μας μέλημα είναι ποιος θα επιβληθεί στον άλλον και όχι να τον καταλάβουμε…άρα στην ουσία από κάποια στιγμή και μετά μάλλον δεν θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα….

Και όμως όλα αυτά θα τα μετανιώναμε αν την άλλη μέρα δεν είχαμε την ευκαιρία να τα διορθώσουμε…Και θα τα κάναμε….

Μήπως λοιπόν να ζούσαμε την κάθε μέρα με τον σύντροφό μας λες και είναι μοναδική?

Μήπως??

Αντρεας