Μεγαλωνοντας απογοητευεσαι ολο κ περισσοτερο απ τους ανθρωπους. Ψευτικα ατομα που ντυνουν το προσωπο τους με ενα χαμογελο που μολις σου γυριζουν την πλατη μετατρεπεται σε μισος, ζηλεια, αδιαφορια. Και εσυ λες γιατι; και ψαχνεσαι κ συνειδητοποιεις οτι εσυ ησουν παντα εκει γι αυτους. Φιλος, ψυχολογος, ενα στηριγμα, μια αγκαλια. Και αυτοι ηταν εκει για το θεαμα! Ησουν κατι διαφορετικο και πλησιασαν να δουν, να παρατηρησουν, να σχολιασουν. Τοτε εσβησαν τα φωτα. Ξεθωριασες. Σε ξεχασαν. Εγινες κ εσυ συνηθες φαινομενο. Και μενεις μονος... Ομως οχι παντα.. Κοιτας γυρω σου και ειναι εκει ο ανθρωπος σου, το παιδι σου,μια φιλη που την θες κοντα σου, ατομα που εμειναν να σε νοιαζονται.. και τοτε λες αυτο ειναι.. Λιγοι και καλοι.. Αληθινοι...
